د لم می خواد یه دیوار بزرگ و سفید رو

با قلم موی سیاه خط خطی کنم

هر چی دلم خواست بنویسم

هر چی دلم خواست بکشم

بنویسم از بارون ... بکشم قطره

بنویسم از عشق ... بکشم قلب

بنویسم از سکوت ... بکشم دو تا لب بسته

بنویسم از غم ... بکشم دو تا چشم پر از اشک

ساعت ها نوشتم و کشید م ... نوشتم و کشیدم

تا که به اسم تو رسیدم وقتی خواستم اسمت رو بنویسم

به جاش گذاشتم چند تا نقطه ...

حالا نوبت تصویرت بود ولی چه جوری بکشم

سایه ای از تصویرت هم تو ذهنم نمونده بود

پس به جای تصویرت هم گذاشتم چند تا نقطه ...

جلسه محاکمه عشق بود  و قاضی عقل 
و عشق محکوم به تبعید به دورترین نقطه مغز شده بود 
یعنی فراموشی 
قلب تقاضای عفو عشق را داشت 
ولی همه اعضا با او مخالف بودند 
قلب شروع کرد به طرفداری از عشق
آهای چشم مگر تو نبودی که هر روز آرزوی دیدن اونو داشتی 
ای گوش مگر تو نبودی که در آرزوی شنیدن صدایش بودی 
و شما پاها که همیشه آماده رفتن به سویش بودید 
حالا چرا اینچنین با او مخالفید؟
همه اعضا روی برگرداندند و به نشانه اعتراض جلسه را ترک کردند 
تنها عقل و قلب در جلسه ماندند
عقل گفت :دیدی قلب همه از عشق بیزارند
ولی من متحیرم که با وجودی که عشق بیشتر از همه تو را آزرده 
چرا هنوز از او حمایت میکنی !؟
قلب نالید: که من بدون وجود عشق دیگر نخواهم بود 
و تنها تکه گوشتی هستم که هر ثانیه کار ثانیه قبل را تکرار میکند 
و فقط با عشق میتوانم یک قلب واقعی باشم 
پس من همیشه از او حمایت خواهم کرد حتی اگر نابود شوم

سایر

سایر